Walki najdzikszych psów były organizowane przez ludzi dla rozrywki już od co najmniej czasów rzymskich. Te barbarzyńskie praktyki są obecnie zakazane, jednak niektóre rasy bojowe jak buldogi i bullteriery przetrwały do czasów współczesnych ale w toku hodowli pomniejsza się ich agresję. Dziś ludzie wolą by psy współzawodniczyły na torze wyścigowym. W świecie sportu szacunek zyskują husky i inne psy w typie szpica dzięki swej sile wytrwałości i wspaniałej współpracy w drużynie. Syberyjskie husky są niepodważalnymi mistrzami wyścigów psich zaprzęgów od czasu, gdy na początku XX wieku wzięły udział i wygrały alaskański wyścig Sweepstake Race. Badacze polarni cenią zaś ich spokojne usposobienie i wytrzymałość w trudnych warunkach.
W Wielkiej Brytanii hoduje się charty angielskie – greyhoundy prawie wyłącznie z powodu ich szybkości. Rasa ta od tysięcy lat ceniona była jako bystronodzy myśliwi, to też pozostała stosunkowo czysta. Dzięki smukłej sylwetce i bardzo silnym mięśniom greyhoundy mogą osiągać prędkości do 70 km/godz. Dla utrzymania mistrzowskiej kondycji potrzebują jednak starannej diety i systematycznych ćwiczeń. Wyścigi charcie wprowadzono pod koniec XIX wieku, jako sport bardziej humanitarny niż pogoń za żywym zającem.
W niektórych częściach świata psy nadal pomagają w polowaniu dla zdobycia pożywienia. W miarę jak uzależnienie człowieka od mięsa dzikich zwierząt maleje a wiele tych zwierząt zostaje całkowicie wytrzebionych, psy hodowane specjalnie do polowań także stają się rzadsze. To też gdyby nie zapaleni hodowcy oraz osoby gotowe trzymać dla towarzystwa charty irlandzkie (zwane wilczarzami) świetnie szczujące wilki lub też bleu de Gascogne nie wiadomo co stałoby się z tymi odmianami psów.
Nie mniej jednak, polowania jako „sport” są nadal popularne. Przykładem mogą być afrykańskie łowy na grubą zwierzynę ze sforą rhodesian ridgeback (psów gończych do osaczania lwów). Rhodesian ridgeback pochodzi z afryki południowej. Rasa ta słynie z odwagi z jaką poluje na grubą zwierzynę. Psy zabiera się w miejsce gdzie można spodziewać się zwierzyny, aby nagoniły przerażoną zdobycz ku czekającym strzelbom. Powiada się, że jeśli ten pies napotka lwa, to dzielnie podejmie walkę i spróbuje zatrzymać go do czasu, aż nadbiegną myśliwi zaś sfora ridgebacków potrafi niezmordowanie ścigać zdobycz przez długi czas. Mimo opinii śmiałego i zaciętego myśliwego, pies tej rasy także może prowadzić szczęśliwe życie jako duży ale aktywny pies rodzinny.
W Japonii natomiast, z pomocą akita inu odbywa się tropienie jeleni i dzików. W czasach, gdy licznie jeszcze występowały czarne niedźwiedzie, te spokojne i atrakcyjne psy miały odwagę je tropić. Niestety przez wiele lat akita inu był także wykorzystywany jako zawodnik w publicznych walkach psów, co doprowadziło niemal do jego wyginięcia. Dziś liczebność tej rasy znów wzrasta. To silne i uczuciowe zwierzę zyskuje coraz większą popularność jako pies domowy, policyjny oraz obronny. W ciągu wieków ludzie wyhodowali wiele ras psów przeznaczonych do tropienia mniejszych zwierząt oraz drapieżników. i szkodników. Polowania na lisy, zające i jelenie tradycyjnie odbywają się z towarzyszeniem sfory psów gończych, beagli harrierów (po prawej), których energia i zapał niezależnie od pogody stały się legendarne.
Niezmordowanymi mistrzami w tropieniu szczurów, królików i innej drobnej zwierzyny są teriery (po lewej – niemiecki terier myśliwski), a większe rasy terierów świetnie polują również na lisy. Do polowań na ptaki lądowe i wodne a także na drobną zwierzynę szkoli się pointery, setery i retrievery. Każda z tych ras ma szczególny talent. Dobrze wyszkolony pies myśliwski, musi odznaczać się wytrwałością i inicjatywą by móc przez dłuższy czas płoszyć i aportować dziką zwierzynę z wody lub zagajników a przy tym tym być całkowicie posłuszny i zdobycz przynosić nienaruszoną.
Pointery
Mają bardzo czuły węch i potrafią wytropić zwierzynę nawet w najgęstszych krzakach a gdy ją odnajdą przybierają pełną gracji pozę wskazując (ang. to point) miejsce głową lub łapą, dopóki nie otrzymają rozkazu jej wypłoszenia.
Setery
Posiadają podobne umiejętności – po wytropieniu ptactwa zamierają w stójce.
Retrievery
Mają mocne szczęki, dzięki czemu mogą nosić ciężką nasiąkniętą wodą zdobycz, którą chwytają tak delikatnie, że nie uszkadzają jej.
