Berneński pies pasterski to rasa dosyć w Polsce popularna. Pokrojowo psy te są zaliczane do ras dużych. Wyróżnia je atrakcyjnie trójkolorowa sierść oraz łagodność i przywiązanie do ludzi. Przeczytaj wszystko na temat berneński pies pasterski. Sprawdź dla kogo psy te nadają się najlepiej, jakie maja wymagania i predyspozycje.
Berneński pies pasterski wg FCI jest rasą zaliczaną do grupy II Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy, oraz sekcji 3 Szwajcarskie psy pasterskie, nr wzorca 45. Berneńczyki nie podlegają próbom pracy i pełnią obecnie głównie rolę psa rodzinnego, towarzyszącego, obronnego i stróżującego. Wykorzystuje się je również w dogoterapii i pracy z ludźmi niepełnosprawnymi. Nadają się także do szkoleń na psy tropiące oraz ratownicze lawinowe i gruzowe. Ponieważ berneńczyki są ciężkie i dość masywne, nie poleca się ich do sprawnościowo – zwinnościowych psich sportów (np. agility), za to sprawdzą się w konkursach posłuszeństwa (obedience).
Popularność rasy
Berneński pies pasterski pochodzi ze Szwajcarii i jest obecnie rasą popularną, hodowaną na całym świecie. W USA, podobnie jak w krajach Europy (także w Polsce) istnieją Kluby Berneńskiego Psa Pasterskiego. Do naszego kraju berneńczyki przybyły z Czech pod koniec lat 70 ubiegłego wieku. Pierwszy polski miot tej rasy uzyskano w 1981 r. W ostatnich latach nastąpił u nas znaczny wzrost zainteresowania tą rasą.
Berneński pies pasterski historia rasy
Powstanie rasy
Przodkowie berneńczyka na tereny Szwajcarii dotarli z legionami rzymskimi. Pozostałości psich szczątków potwierdziły też, że psy w tym typie żyły na terenach szwajcarskich jeszcze przed przybyciem Rzymian (ok. 1000 – 600 lat p.n.e.). W Szwajcarii hodowano je jako psy stróżujące obejścia i zwierząt hodowlanych oraz jako psy zaganiające, dodatkowo też jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Pierwotnie były to duże, masywne psy koloru czarnego, gdyż wierzono, że kolor ten odpędza złe dychy. Z końcem XIX w. w Dϋrrbach pewien hodowca wytworzył jednak trójkolorowe psyw dzisiejszym typie barwnym. Nazwano je wtedy pierwszą oficjalną nazwą – Dürrbachler.
Zatwierdzenie rasy i powstanie czystej hodowli
W 1899 r. utworzono Związek Kynologiczny „Berna”, który zrzeszał hodowców psów rasowych w szwajcarskim kantonie berneńskim. Czystą hodowlę berneńskiego psa pasterskiego zainicjował Fritz Probst (1867 – 1945). Po raz pierwszy psy te wystawiono na międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 r. Od tej pory rasę dostrzegli kynolodzy, bogaci handlowcy i fabrykanci. Jednak moda na bernardyny plasowała berneńczyki niżej w hierarchii popularności. Rasa zaczęła więc stopniowo zamierać.
Ratowanie rasy i jej dalsze losy
Na początku XX w. rozpoczęto ratowanie rasy berneński pies pasterski. Zajęli się tym prof. Albert Heim i Franz Schertenleib. Wyszukali oni kilka berneńczyków na terenie farm szwajcarskich i rozpoczęli hodowlę w czystości rasy. Berneńczyki na powrót zyskały popularność. W 1907 r. powołano klub tej rasy Schweizerische Dürrbach – Klub, opublikowano też pierwszy jej oficjalny wzorzec. Nazwę rasy Dürrbachlerzmieniono przy tym na berneński pies pasterski (Berner Sennenhund) i w 1913 r. uznał ją Szwajcarski Związek Kynologiczny.
Osobowość berneńczyków
Berneńczyki to psy łagodne i przyjazne dla ludzi, również obcych (gości, przechodniów). Bardzo dobrze tolerują dzieci i są wobec nich opiekuńcze, ostrożne i cierpliwe. Nie są agresywne także w stosunku do innych zwierząt. Mimo tej łagodności mają jednak instynkt dobrego obrońcy i stróża. Zaniepokojone alarmują szczekaniem. Wymagają dużej ilości ruchu i spacerów. Potrzebują też bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz wczesnej socjalizacji z różnymi przedmiotami i sytuacjami, inaczej stają się lękliwe i mogą wykazywać agresję. Socjalizację zaleca się przeprowadzić do 16 tyg. życia szczeniąt.
Berneński pies pasterski – budowa ciała i pokrój
Wygląd ogólny
Berneński pies pasterski jest duży, ma przy tym budowę mocną, choć nie ociężałą. Jest raczej krępy niż długi w wyglądzie ogólnym. Prawidłowe proporcje sylwetki u tej rasy wymagają przy tym, by stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosił 9:10. Natomiast stosunek wys. w kłębie do głębokości klatki piersiowej ma wynosić 2:1.
Głowa
Głowa proporcjonalna do całej budowy, jednak przy tym mocna. Mózgoczaszka od przodu i z profilu lekko wypukła, ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową. Wyraźnie, choć nie za mocno zaznaczony stop. Średniej wielkości, wysoko osadzone uszy swobodnie opadają wzdłuż policzków. Mają kształt trójkątny i są lekko zaokrąglone na końcu. Spoczynkowo płasko przylegają, a w czasie uwago psa są kierowane ku przodowi. Kufa średniej długości i mocna. Prosty grzbiet nosa. Fafle czarne i przylegające. Uzębienie ma być kompletne, o nożycowym zgryzie (M3 nie sprawdza się), ewentualnie cęgowym. Oczy migdałowate i ciemnobrązowe, nie za głębokie i nie wypukłe. Powieki dobrze przylegające (luźne są wadą).
Szyja, tułów, ogon
Średniej długości szyja jest mocna i muskularna. Linia górna od szyi idzie lekko w dół i harmonijnie przechodzi w kłąb. Dalej na grzbiecie jest pozioma i prosta. Grzbiet mocny. Szeroka i głęboka klatka piersiowa ma sięgać do łokci i posiadać szeroko – owalny przekrój. Widoczne wyraźne przedpiersie. Żebra mają sięgać jak najdalej ku tyłowi. Brzuch i linia dola tułowia od klatki piersiowej ma być lekko wznosząca ku tyłowi. Lędźwie mocne i szerokie, lekko wcięte od góry. Zad łagodnie zaokrąglony. Ogon długi i mocno owłosiony, nisko zwisający w czasie spoczynku, a w ruchu na wysokości grzbietu lub tylko nieco powyżej.
Kończyny
Kończyny mocne, proste, równoległe, raczej szeroko rozstawione. Łopatki długie, mocne, przylegające, ukośne (z ramieniem tworzą kąt rozwarty) i dobrze umięśnione. Łokcie dobrze przylegają i nie mogą wykręcać się do wewnątrz. Przedramię proste i mocne. Śródręcze mocne i niemal prostopadłe do podłoża, od przodu jest prostym przedłużeniem przedramienia. Dosyć długie udo jest szerokie, mocne i umięśnione. Długie podudzie z udem ma tworzyć zdecydowany kąt. Staw kolanowy i skokowy mocne i kontowane. Śródstopie niemal prostopadłe. Ostrogi należy operacyjnie usuwać, za wyjątkiem państw, w których jest to zabronione. Łapy/stopy krótkie, zwarte i zaokrąglone. Palce dobrze wysklepione (tylne mniej), nie wykręcone na zewnątrz lub do wewnątrz.
Berneński pies pasterski – szata i umaszczenie
Berneński pies pasterski ma długą, prostą lub lekko falistą i błyszczącą sierść. Umaszczenie podstawowe jest kruczoczarne z ciemnym brązowo – czerwonym podpalaniem nad oczami i na policzkach oraz na klatce piersiowe i łapach. Dodatkowo występują też czysto białe, symetryczne znaczenia – 1) biała strzałka rozszerzająca się symetrycznie ku nosowi na kufie (nie może zachodzić na brązowe plamy nad oczami, powinna też sięgać najdalej tylko do kącików warg); 2) białe, jednolite i średnio szerokie znaczenie na podgardlu i klatce piersiowej; 3) białe końce łap i koniec ogona. Toleruje się też małą, białą plamkę na karku i przy odbycie.
Choroby berneńczyków
Berneńskie psy pasterskie nie są długowieczne, dożywają tylko ok. 7 – 8 lat (to mniej, niż inne duże rasy psów). Psy te są również bardziej podatne na: nowotwory (stanowią one przyczynę ok. 40% ich zgonów, najczęściej występuje histiocytoza), skręt żołądka, dysplazję stawów (biodrowych i łokciowych), ektropium i entropium (wrodzone wady powiek: podwinięcie powieki na zewnątrz lub do wewnątrz). Berneńczyki są też wrażliwe na wysokie temperatury, mają skłonności do tycia i nadwagi, mocno linieją w sezonie i wymagają regularnego szczotkowania (min. 2 razy na tydzień). Nieczesane szybko się kołtunią.
