Syndrom urologiczny SUK kotów to groźna choroba, mogąca wystąpić niezależnie od płci, wieku i rasy. Częściej obserwuje się ją u kocurów w porównaniu z kotkami. Obejmuje cały zespół zaburzeń dotyczących układu moczowego. Przeczytaj dlaczego syndrom urologiczny kotów jest groźny oraz jak należy go leczyć i jak mu zapobiegać?
Układ moczowy jest narażony na różne infekcje i groźne choroby urologiczne (stany zapalne, kamienie moczowe, nowotwory, urazy). Koty są szczególnie wrażliwe na wystąpienie tego typu chorób. Często winni są sami właściciele, bo nie zadbali o odpowiedni komfort, higienę i ciepłe warunki bytowe dla swoich pupili.
Do chorób układu moczowego u kotów należą m.in.:
zapalenie pęcherza moczowego ZPM, ostra lub przewlekła niewydolność nerek, syndrom urologiczny kotów SUK, nowotwory, wrodzona torbielowatość nerek WTN.
Syndrom urologiczny kotów SUK
Nazywany jest też idiopatycznym zapaleniem pęcherza (ang. feline urologic syndrome FUS), to uciążliwe i dość popularne schorzenie, typowe głównie dla kocurów (u kotek występuje rzadziej). W efekcie choroby dochodzi do zatkania cewki moczowej (całkowitego lub częściowego). Wśród hodowców utarło się fałszywe przeświadczenie, że przyczyną SUK jest sterylizacja/kastracja zwierzęcia. Prawdopodobnie plotka ta powstała na skutek tego, że obecnie większość nierozpłodowych kotów domowych jest dla wygody właścicieli kastrowana. Jednak badania naukowe nie potwierdziły związku kastracji/sterylizacji ze zwiększeniem zapadalności na SUK u kotów.
Przyczyny powstawania syndromu urologicznego kotów
Przyczyn powstawania syndromu urologicznego kotów SUK jest wiele i trudno je diagnozować. Istnieje kilkadziesiąt takich schorzeń, wśród których podaje się przede wszystkim:
- bakteryjne infekcje pęcherza moczowego;
- infekcje wirusowe;
- skłonności genetyczne;
- zbyt mała ilość ruchu;
- stały dostęp do pożywienia oraz nadmiar magnezu i wapnia w karmie – zobojętnia to naturalny kwaśny odczyn moczu, powoduje utratę właściwości bakteriostatycznych i odkładanie złogów soli mineralnych (np. fosforany amonowo-magnezowe, szczawiany wapnia);
- zbyt mała ilość wypijanych płynów – ogranicza to wypłukiwanie odkładanych złogów z moczem.
U młodych kotów najczęstsze przyczyny SUK to: idiopatyczne i zwykłe zapalenie pęcherza moczowego, kamienie moczowe, wady budowy anatomicznej, nowotwory, wirus białaczki kotów.
U kotów starych (<10 lat życia) przyczyny SUK to: idiopatyczne z zwykłe zapalenie pęcherza, kamienie moczowe, infekcje bakteryjne, nowotwory, przewlekła niewydolność nerek.
Inne czynniki ryzyka wystąpienia SUK
Kondycja (nadwaga, złe żywienie, zimno i wilgoć itp.), styl życia i higiena (za małe spożycie wody, brudna kuweta, nieaktywny tryb życia, życie tylko w domu – sprzyjają rzadszemu oddawaniu moczu i rozwojowi SUK). Za wysoka zawartość mikroelementów w karmie może zwiększać wytrącanie się w moczu kamieni fosforowo-amonowo-magnezowych (tzw. struwity). Poziom tych pierwiastków w karmie kotów powinien być możliwe jak najniższy. Pokarm wpływa też na kwasowość moczu. Fosforany amonowo-magnezowe wytrącają się w moczu zasadowym, natomiast pozostałe (w tym szczawiany wapnia) w kwaśnym. Dlatego koty trzeba żywić odpowiednią karmą, utrzymującą dobry odczyn moczu. Koty nie mogą też siadać na zimnych powierzchniach i w przeciągu, bo sprzyja to stanom zapalnym dróg moczowych.
Leczenie SUK.
Leczenie wymaga wizyt u weterynarza i diagnozy przyczyny SUK. Nie wolno próbować leczyć kota samodzielnie! Kuracja zależy od istnienia współschorzeń (np. zapalenia nerek/pęcherza) i niedrożności cewki moczowej. Konieczne jest usunięcie zatoru, umożliwiające oddawanie moczu. Wymagane są też badania krwi i moczu oraz zmiana diety (specjalistyczna karma dla kotów z SUK). Skrajne przypadki wymagają zabiegu operacyjnego.
Uwaga!
Kotem musi szybko trafić do weterynarza, by nie doszło do zatkania cewki moczowej, pęknięcia pęcherza moczowego, uszkodzenia nerek i intoksykacji (zatrucia) organizmu.