Nowe interpretacje skamieliny ujawniły brakujący związek między dzisiejszymi pająkami i ich dawno wymarłymi przodkami. Najnowsze badania naukowców mogą pomóc wyjaśnić jak pająki nauczyły się tkać sieci. Badacze skupili się na skamielinach pewnych zwierząt. Podczas gdy dzisiejsze pająki robią jedwabne nitki zmodyfikowanymi narządami przędnymi (zwanymi kądziołkami przędnymi), zwierzęta ze skamieliny przędły szerokie kawałki jedwabiu, narządami przędnymi na płytkach umieszczonych po ich ciałem. W odróżnieniu od pająków miały długi ogon. Skamielina na której dotąd bazowali naukowcy, została odkryta 20 lat temu. Była uważana za najstarszą znaną skamielinę pająka. Pochodziła z okresu Devonu (około 380 mln lat temu). To była także skamielina jednego z pierwszych zwierząt żyjących na lądzie w Północnej Ameryce.
Aktualne znalezisko zmusiły paleontologów do ponownego zinterpretowania pierwotnych odkryć. Badacze zidentyfikowali części długiego ogona, którego nie znaleziono nigdy wcześniej u żadnych znanych pająków ale był on normalny u ich prymitywnych krewnych. Naukowcy myślą że te ‘ogoniaste pająki’ reprezentują całkowicie nowy rodzaj zwierząt nie znany nigdy wcześniej. Takie zwierzęta były bardziej prymitywne od pająków w wielu aspektach. Mogły być ich przodkami. Oprócz tego że miały ogony i przędły jedwab z szerokich płytek zwierzęta te również wydawały się nie mieć gruczołów jadowych.
Te nowe informacje pozwolą zinterpretować inne skamieliny kiedyś uważane za pająki i te dowody sugerują że pre- pająki istniały więcej niż 100 mln lat temu równolegle z normalnymi pająkami które ewoluowały później. Podczas tego procesu narządy przędne przeniosły się ze spodniej części zwierzęcia na koniec odwłoka. Paleontolodzy myślą że pre-pająki rozwinęły narządy przędne do łączenia nor, robienia śladów do miejsca zamieszkania i prawdopodobnie do obezwładniania ofiary, ale nie były zdolne do robienia sieci ponieważ ich narządy przędne miały ograniczone możliwości poruszania się.