Lęk separacyjny u psów to stan emocjonalny, który pojawia się, gdy zwierzę odczuwa silny stres związany z rozłąką ze swoim opiekunem. Jest też jednym z najczęściej spotykanych zaburzeń behawioralnych u psów. Może też znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie psa oraz na relację z opiekunem. Objawia się silnym stresem graniczącym z paniką, który pojawia się, gdy pies zostaje sam w domu lub jest oddzielony od swojego opiekuna.

Objawy lęku separacyjnego

Psy cierpiące na lęk separacyjny mogą wykazywać różnorodne zachowania, takie jak:

• Nadmierne szczekanie, wycie lub skomlenie – często trwające przez cały czas nieobecności opiekuna. I jest to ewidentnie związane z frustracją i silnym niepokojem.
• Destrukcyjne zachowania – niszczenie mebli, drzwi, okien czy innych przedmiotów w domu. Łącznie z autoagresją co często jest związane z próbami ucieczki lub rozładowania skumulowanych negatywnych emocji.
• Załatwianie potrzeb fizjologicznych w domu – związane a nadmiernym stresem. I mające miejsce mimo wcześniejszego treningu czystości, który jest szczegółowo opisany na stronie: https://psykotyimy.pl/jak-nauczyc-psa-zalatwiac-sie-na-dworze/. Warto poznać się z ich opisem, a zwłaszcza z linkiem do filmu instruktażowego umieszczonego na stronie.
• Nadmierne ślinienie się, drżenie lub próby ucieczki – np. drapanie drzwi czy okien, wynikające z silnego napięcia emocjonalnego graniczącego z paniką.
• Niechęć do jedzenia lub picia podczas nieobecności opiekuna.
• Nadmierne przywiązanie po powrocie opiekuna- kiedy to pies nie odstępuje opiekuna na krok, staje się nadmiernie namolny i wykazuje oczywiste i ostentacyjne oznaki ulgi.

Przyczyny lęku separacyjnego

Lęk separacyjny może wynikać z różnych czynników, takich jak:

• Zmiana środowiska – przeprowadzka, zmiana właściciela lub nowy członek rodziny. Każda z tych sytuacji dotyczy zmian w codziennej rutynie i może wywołać u psa poczucie niepewności powodujące odczuwanie silnego lęku, gdy zostaje sam.
• Traumatyczne doświadczenia – które są najczęściej spotykanym powodem lęku separacyjnego. Dotyczą przede wszystkim psów, które doświadczyły porzucenia, zaniedbania lub innych trudnych sytuacji.
• Brak odpowiedniej socjalizacji w okresie szczenięcym. Dotyczy to psów, które w młodym wieku nie miały okazji nauczyć się samodzielności i mogą mieć trudności z radzeniem sobie w sytuacjach, gdy zostają same. Brak kontaktu z różnorodnymi bodźcami i sytuacjami może prowadzić do nadmiernego przywiązania do opiekuna.
• Zbyt silna więź z opiekunem, która sprawia, że pies nie potrafi funkcjonować samodzielnie.
• Czynniki genetyczne i osobowość psa
  Niektóre rasy psów lub indywidualne osobowości mogą być bardziej podatne na lęk separacyjny. Psy o wrażliwym usposobieniu mogą silniej reagować na samotność.
• Brak odpowiedniego zajęcia
  Nuda i brak stymulacji umysłowej mogą nasilać objawy lęku separacyjnego. Psy, które nie mają możliwości rozładowania energii, mogą również destrukcyjnie reagować na samotność.

Jak pomóc psu z lękiem separacyjnym?

Lęk separacyjny u psa to trudne doświadczenie zarówno dla zwierzaka, jak i jego opiekuna. Niestety często zdarza się, że opiekunowie nie próbują nawet podjąć działań dążących do niesienia pomocy psu i poprawy wzajemnych relacji. Najczęściej wynika to z braku odpowiedniej wiedzy na temat zaburzenia lub odbioru zachowania psa jako złośliwego w wyniku czego spora część już i tak skrzywdzonych przez życie psów ląduje ponownie w traumatycznym środowisku schroniska ?.

Jednakże istnieją metody treningowe, które są podstawą leczenia lęku separacyjnego. Ich dokładny opis dostępny jest na stronie: https://psykotyimy.pl/lek-separacyjny-u-psa/. Warto się z nimi zapoznać, zwłaszcza że są to ćwiczenia sprawdzone, które przyniosły wręcz niesamowite efekty u suni rasy jamnik cierpiącej na zaburzenie po pobycie w warszawskim schronisku dla psów. Metody te dotyczą ćwiczeń związanych ze:

1. Stopniowym przyzwyczajaniu psa do samotności – rozpoczynają się w początkowym etapie od ćwiczeń, które z ludzkiego punktu widzenia mogą wydawać się wręcz śmieszne. Jednakże prowadzą w końcowym etapie do zostawiania psa najpierw na krótkie okresy i stopniowe ich wydłużanie.
2. Tworzeniem pozytywnych skojarzeń – zostawianiem zabawek interaktywnych lub smakołyków, które zajmą psa podczas nieobecności.
3. Unikaniem dramatycznych pożegnań i powitań – zachowaniem spokoju, by nie wzmacniać lęku.
4. Konsultacją z behawiorystą – specjalistą, który pomoże opracować indywidualny plan pracy z psem.
5. W niektórych przypadkach – wsparciem farmakologicznym – po konsultacji z weterynarzem.

Lęk separacyjny to problem, który wymaga cierpliwości, zrozumienia i konsekwencji. Dzięki odpowiedniemu podejściu można pomóc psu odzyskać poczucie bezpieczeństwa i nauczyć go spokojnego pozostawania w domu.

Pamiętaj, że każdy pies jest inny, dlatego kluczowe jest dostosowanie metod do jego indywidualnych potrzeb. Natomiast fakt, że zmieniłeś życie tego psa na lepsze jest bezcenny ?.