Kot ma wspaniale wykształcony zmysł równowagi, co można stwierdzić obserwując kocura z sąsiedztwa, który bez wysiłku pokonuje ogrodzenie jednym skokiem. Jest to spowodowane głównie bardzo szybką reakcją mięśni kota na bodźce płynące z oka i układu równowagi, umiejscowionego w uchu wewnętrznym, do i z mózgu. Zwierzę jest nadzwyczaj wrażliwe na zmiany pozycji i komunikuje je mięśniom i stawom znacznie szybciej niż to się dzieje u człowieka.
Używanie ogona
Uważa się, że ogon kota działa jak przeciwwaga, podobnie do tyczki trzymanej przez linoskoczka. Zasada jest prosta. jeśli np. kot idący po wąskim murku lub żerdzi zdecyduje się spojrzeć w dół lub na boki, to zmienia się jego środek ciężkości. Dlatego przesuwa ogon w przeciwnym kierunku i w ten sposób przywraca położenie środka ciężkości i zapobiega upadkowi. Ogon stanowi także przeciwwagę wtedy, gdy kot chce zrobić szybki zwrot podczas biegu.
Warto poobserwować geparda ścigającego gazele. Przy każdym zwrocie ogon porusza się w przeciwnym kierunku do ruchu ciała, aby przez ułamek sekundy zapewnić zwierzęciu równowagę na „zakręcie”. Wydaje się więc logiczne, że gepard – mistrz sprintu wśród kotowatych – ma taki długi ogon. Powiada się, że podczas skoków ogon kota dzieła jak rodzaj steru. Prawdą jest jednak, że koty o krótkich ogonach np. rysie i koty z wyspy Man są także doskonałymi skoczkami.
Sztuka spadania
Kiedy kot spada z pewnej wysokości, jego oczy i wyspecjalizowane struktury w uchu wewnętrznym przekazują do mózgu informację na temat położenia głowy w stosunku do podłoża. przy zmianie położenia głowy lub działania przyspieszenia, kryształy i płyn w środku ucha wewnętrznego zostają uczynnione, a ruch jest wykrywany przez włosy czuciowe. W czasie tysięcznej sekundy sygnał dociera do mózgu, który nerwami wysyła polecenie spadnięcia „na cztery łapy”. Reszta ciała obraca się za głową i kot przybiera położenia doskonale nadające się do lądowania. Nowo urodzony kociak ma w pełni wykształcone struktury w uchu wewnętrznym, ale nie widzi, gdyż jego oczy są jeszcze zamknięte. Ponieważ zachowanie równowagi wymaga połączenia sygnałów płynących z oka i ucha wewnętrznego, zmysł równowagi u kociaka nie działa aż do chwili otwarcia oczu.
Badania wykazały, że koty spadające z wysokich budynków nie ulegają urazom w taki sposób, w jaki należałoby się spodziewać – częstość urazów jest tym większa, im wyższy budynek, z którego kot spada, ale do … siódmego piętra. Powyżej tego piętra częstość złamań się zmniejsza. Przyczyną wydaje się być fakt, że po spadnięciu z około pięciu pięter kot o średniej wielkości osiąga maksymalną prędkość, zwaną krańcową szybkością spadającego swobodnie ciała. w tym punkcie przyspieszenie przestaje pobudzać układ ucha wewnętrznego kota, a szybkość spadania przyjmuje wartość stałą. Dlatego kot się rozluźnia i rozczapierza łapy tak, aby ciało i kończyny maksymalnie wykorzystały opór powietrza. Jest to bardzo podobne do swobodnego spadania spadochroniarza. Rozluźnione kończyny trudniej ulegają złamaniom. Choć brzmi to bardzo dziwnie, kot znosi dużo lepiej wypadnięcie z dziesiątego piętra, niż upadek z trzech pięter (jednak bardzo proszę nie próbować sprawdzać tego, eksperymentując z własnym ulubieńcem). Koty jednak mają bardzo słabe mięśnie szyjne i upadając nie potrafią utrzymać głowy odchylonej do tyłu, uderzają więc mocno pyszczkiem o ziemię. Dlatego najczęstszym urazem odnoszonym przez koty upadające z dużej wysokości jest złamanie żuchwy w linii środkowej.
SPIS TREŚCI
Jego Wysokość KOT – wstęp
Jego Wysokość KOT – Pochodzenie
Jego Wysokość KOT – Udomowienie
Jego Wysokość KOT – Budowa
Jego Wysokość KOT – Zmysł równowagi
