Kot ma wspaniale wykształcony zmysł równowagi, co można stwierdzić obserwując kocura z sąsiedztwa, który bez wysiłku pokonuje ogrodzenie jednym skokiem. Jest to spowodowane głównie bardzo szybką reakcją mięśni kota na bodźce płynące z oka i układu równowagi, umiejscowionego w uchu wewnętrznym, do i z mózgu. Zwierzę jest nadzwyczaj wrażliwe na zmiany pozycji i komunikuje je mięśniom i stawom znacznie szybciej niż to się dzieje u człowieka.
Używanie ogona
![](https://www.zwierzosfera.pl/wp-content/uploads/2016/04/kot_na_plocie-1024x681.jpg)
Uważa się, że ogon kota działa jak przeciwwaga, podobnie do tyczki trzymanej przez linoskoczka. Zasada jest prosta. jeśli np. kot idący po wąskim murku lub żerdzi zdecyduje się spojrzeć w dół lub na boki, to zmienia się jego środek ciężkości. Dlatego przesuwa ogon w przeciwnym kierunku i w ten sposób przywraca położenie środka ciężkości i zapobiega upadkowi. Ogon stanowi także przeciwwagę wtedy, gdy kot chce zrobić szybki zwrot podczas biegu.
![](https://www.zwierzosfera.pl/wp-content/uploads/2016/04/mlode_gepardy-1024x683.jpg)
Warto poobserwować geparda ścigającego gazele. Przy każdym zwrocie ogon porusza się w przeciwnym kierunku do ruchu ciała, aby przez ułamek sekundy zapewnić zwierzęciu równowagę na „zakręcie”. Wydaje się więc logiczne, że gepard – mistrz sprintu wśród kotowatych – ma taki długi ogon. Powiada się, że podczas skoków ogon kota dzieła jak rodzaj steru. Prawdą jest jednak, że koty o krótkich ogonach np. rysie i koty z wyspy Man są także doskonałymi skoczkami.
Sztuka spadania
![](https://www.zwierzosfera.pl/wp-content/uploads/2016/04/65218392_m-1024x683.jpg)
Kiedy kot spada z pewnej wysokości, jego oczy i wyspecjalizowane struktury w uchu wewnętrznym przekazują do mózgu informację na temat położenia głowy w stosunku do podłoża. przy zmianie położenia głowy lub działania przyspieszenia, kryształy i płyn w środku ucha wewnętrznego zostają uczynnione, a ruch jest wykrywany przez włosy czuciowe. W czasie tysięcznej sekundy sygnał dociera do mózgu, który nerwami wysyła polecenie spadnięcia „na cztery łapy”. Reszta ciała obraca się za głową i kot przybiera położenia doskonale nadające się do lądowania. Nowo urodzony kociak ma w pełni wykształcone struktury w uchu wewnętrznym, ale nie widzi, gdyż jego oczy są jeszcze zamknięte. Ponieważ zachowanie równowagi wymaga połączenia sygnałów płynących z oka i ucha wewnętrznego, zmysł równowagi u kociaka nie działa aż do chwili otwarcia oczu.
Badania wykazały, że koty spadające z wysokich budynków nie ulegają urazom w taki sposób, w jaki należałoby się spodziewać – częstość urazów jest tym większa, im wyższy budynek, z którego kot spada, ale do … siódmego piętra. Powyżej tego piętra częstość złamań się zmniejsza. Przyczyną wydaje się być fakt, że po spadnięciu z około pięciu pięter kot o średniej wielkości osiąga maksymalną prędkość, zwaną krańcową szybkością spadającego swobodnie ciała. w tym punkcie przyspieszenie przestaje pobudzać układ ucha wewnętrznego kota, a szybkość spadania przyjmuje wartość stałą. Dlatego kot się rozluźnia i rozczapierza łapy tak, aby ciało i kończyny maksymalnie wykorzystały opór powietrza. Jest to bardzo podobne do swobodnego spadania spadochroniarza. Rozluźnione kończyny trudniej ulegają złamaniom. Choć brzmi to bardzo dziwnie, kot znosi dużo lepiej wypadnięcie z dziesiątego piętra, niż upadek z trzech pięter (jednak bardzo proszę nie próbować sprawdzać tego, eksperymentując z własnym ulubieńcem). Koty jednak mają bardzo słabe mięśnie szyjne i upadając nie potrafią utrzymać głowy odchylonej do tyłu, uderzają więc mocno pyszczkiem o ziemię. Dlatego najczęstszym urazem odnoszonym przez koty upadające z dużej wysokości jest złamanie żuchwy w linii środkowej.
SPIS TREŚCI
Jego Wysokość KOT – wstęp
Jego Wysokość KOT – Pochodzenie
Jego Wysokość KOT – Udomowienie
Jego Wysokość KOT – Budowa
Jego Wysokość KOT – Zmysł równowagi